historia leżajska

Ogólnie cały temat Rzezi na Kresach Wschodnich jest "zablokowany" medialnie. Rok temu w 65 rocznicę, WCz. prezydent odmówił objęcia patronatu nad obchodami, a w tym samym czasie patronował festiwalowi kultury ukraińskiej. Ot taka poprawność polityczna.

Ciekawa strona o ludobójstwie na http://isakowicz.pl/index.php?page=news … 81a0e13581 Z ciekawym mottem "
Ofiarom - pamięć i cześć,

Polsce i Ukrainie - przyjażń i zgoda,

OUN, UPA i SS "Galizien" - hańba i potępienie. "
Zobaczyłem tytaj wątek dotyczący Kresowiaków. Pomyślcie co Oni musieli przerzyć przed ucieczką do Leżajska. Dziwię sie jedynie że TMLiKP-W Klub w Leżajsku nic nie mówi o tej rocznicy (a może ja żle przejrzałem ich stronę)

Hm chyba nie można porównywać Ponar i Katynia do rzezi na Kresach dokonywanej przez Ukraińców. Tam okupacyjne jednostki a tu "podziemie" dokonywało tych zbrodni - i to z większym okrucieństwem. Dla ofiar Ukraińców strzał był wybawieniem z męczarni

Sorki za głupie pytanie ale czasami to nie Pan jest wykładowcą UJ w katedrze ukrainoznawstwa. Bo interesował się pan w genealogii Szeligami wiec może to Pan. W takim razie mam pytanie : jak daleko sięgają badania nad problemem mordów np na Leżajszczyźnie.

Wykładowcą? Ale mnie Pan nobilitował, że ho, ho! Nie, nie jestem. Co do siebie to zacytuję Administratora:

genek72 napisał:

Kożystając z okazji pragnę poinformować osoby które chcą mnie poznać aby nie robiły tego przez wyszukiwarkę google a po prostu napisały do mnie na maila

Badania naukowe nad walkami polsko - ukraińskimi w interesującym nas rejonie głównie skupiają się na sprawie Piskorowic - np. Tomasz Bereza z rzeszowskiego IPN, link do jego artykułu gdzieś był na forum, ale nie wiem w jakim wątku.
Reszta badań zarówno ze strony ukraińskiej, jak i polskiej (np. wszystkie książki D. Garbacza o tym traktują) - to publicystyka. Co nie znaczy, że jest to gorsze, czy mniej wiarygodne, ale jednak to nie są badania naukowe.

Liczba 150 zabitych Ukraińców po wojnie w samym Leżajsku jest przesadzona - chyba pochodzi z internetowych enuncjacji Romana Bazylewicza. Sami Ukraińcy podają dane mniejsze: 78 osób (Jarosławszczyna i Zasiannia, New York-Paryż-Sydney-Toronton 1986, s. 620) lub 53 osoby (Bogdan Huk, Masowy mord na ludności ukraińskiej we wsi Piskorowice 17 kwietnia 1945, Warszawa 2007, s. 5).
Dane te dotyczą samego Leżajska i okresu od "wyzwolenia" do maja 1945 r. Jednakże z Leżajska Ukraińcy uciekili już w lutym 1945 r.

Zaprzestania wzajemnych ataków na ludność cywilną na całym terenie walk nastapiło podobno po 29 kwietnia 1945 r., kiedy to osiągnięto w tej sprawie porozumienie między podziemiem polskim a ukraińskim w Siedliskach.

Co do liczby zabitych w mieście Leżajsku to skalę obrazują groby z lutego 1945 r. na cmentarzu. Ale nie wszystkich zabitych tam pochowano, część w Starym Mieście.
Ludzie ci byli normalnie pochowani, nie zabijano ich gdzieś i wrzucano do Sanu, jak tych z Piskorowic.
Więc ich pochówek musiał być gdzieś odnotowany. Istniał już chyba wtedy Urząd Stanu Cywilnego i tam pewnie w księgach zmarłych coś będzie, można policzyć.
Pozatym Akta metrykalne cerkwi gdzieś muszą się znajdować - w Archiwach Państwowych nie ma z tych lat: http://baza.archiwa.gov.pl/sezam/pradzi … k&f=0&o4=3
może w diecezjalnym w Przemyślu? - rzym. - kat., albo gr.-kat.
A może w parafiii Farnej w Leżajsku?
W czasie wojny i po niej odbywał się czasami "ruch metryk", z kościoła do cerkwi i z powrotem. Może część zabitych Ukraińców miała już metryki przeniesione do Fary, i tam został odnotowany ich zgon.
No i jeszcze jest cmentarz komunalny - jeśli wogóle prowadził jakąś księgę pochówków.
Tyle wskazówek jak obliczyć liczbę zabitych Ukraińców w Leżajsku 1945.

A co z ofiarami polskimi w Leżajsku?
Bo wiadomo, że za Sanem były liczne, np. ksiądz z Potoka: http://pl.wikipedia.org/wiki/B%C5%82a%C5%BCej_Nowosad

Sorki ale to że Mykoła Wynnyczuk „Kornijczuk" tu zaczął działać w 1944 r, to nic? "co najmniej
kilkunastu ludzi trafiło do bojówki SB Myrosława Kusznira „Łunia” oraz SKW „Chwyla” (Fala). Obszar działania SKW „Chwyla” obejmował teren: Rzuchów–Piskorowice–Wylewa–Dobra–Chrapy–Dobcza–Cieplice." To oni w lasach sieniawskich zamordowali pracowników leśnych. Czy tu nie działały sotnie Żeleżniaka?
Co do Wołyniaka można mieć różne zdanie ale raczej na miano mordercy nie zasługuje...

Janek napisał:

Chociaż T. Bereza jest historykiem IPN jego artykuł o Piskorowicach to raczej publicystyka, no może popularno-naukowa. Zamieszczane tam informacje nie są poparte przypisami o źródłach. Zapewne dopiero zapowiadana książka Berezy będzie czymś poważniejszym.

Z tego wszystkiego, co się ukazało na interesujący nas temat, jedynie dr Bereza posiada jakiś warsztat naukowy i to co wydał zawiera się w definicji badań naukowych. Przypomnę, że napisał (z przypisami) artykuł o Wiązownicy - w IPNowski zbiorku "Akcja Wisła..."
Reszta to w porównaniu z nim najnormalniejsza publicystyka - czy prace dziennikarzy: Dionizego Garbacza czy Bogdana Huka ("Nasze Słowo"), czy wspominki emigracji ukraińskiej, czy enuncjacje Romana Bazylewicza. Nawet Smoleński - viceMichnik z Wyborczej zreportażował masakrę piskorowicką.

Janek napisał:

Jeżeli chodzi o walki polsko-ukraińskie w okolicach Leżajska to wydaje mi się że trudno o czymś takim mówić.

Rzeczywiście źle użyłem słowa walki, były to walki zbrojnych oddziałów z ludnością cywilną, a więc podziemia polskiego z cywilami ukraińskimi, podziemia ukraińskiego z cywilami polskimi.

Janek napisał:

Rządził tu niepodzielnie Wołyniak a że UPA tu nie było, robił co chciał.

UPA pojawiła się dopiero zimą 45r. Ale przecież istniały inne uzbrojone oddziały ukraińskie - darmochwalcy, policja, oddziały samoobrony. Jak zwał tak zwał. Wołyniak rządził niepodzielnie tam gdzie akurat stacjonował.

Janek napisał:

Ponieważ nie było tutaj wzajemnych walk nie można mówić też o ich zaprzestaniu a już na pewno nie mogło mieć na to wpływu porozumienie z Siedlisk, bo to całkiem inny teren.

Zaprzestanie wzajemnych ataków na ludność cywilną na ziemi rzeszowskiej i przemyskiej (cokolwiek to znaczy - to nie jest wcale "całkiem inny teren") - o to chodziło w porozumieniu z Siedlisk. Polecam się zapoznać może z tym: G. Motyka, R. Wnuk, Pany i rezuny. Współpraca AK-WiN i UPA 1945-1947, Warszawa 1997